رمضان ،
ماه آشتی با تو ،
تویی که "عجیب" فراموشت می کنیم ،
در کشاکش دلمشغولیها و هیاهوهای پوچ دنیایت ...
آری!
این شاید تنها یک "بهانه" باشد ،
یا شاید واسطه ای ،
از طرف خود تو ،
که به آشتی ات بشتابیم ...
که در آغوشت اندکی ناله کنیم ...
از نداشته هایمان ،
از دلتنگیهایمان ...
از آرزوهایمان ...
از سختی های "راه" ...
از نرسیدن ها ...
از "مقصد"های ناپیدا ...
و در نهایت از فراموشکاریهای خودمان ...
که تو را از یاد برده ایم ...
که شکر خوبی هایت را به جا نیاورده ایم ...
...
آری!
این شاید تنها یک "بهانه" باشد ،
یا شاید واسطه ای ،
از طرف خود تو ،
که به آشتی ات بشتابیم ...
تا که خودخواهی هایمان را کنار بگذاریم ،
و اندکی به دیگران نیز بیاندیشیم ...
...
تا که "صبر" را برایمان معنا کنی ...
که "صبورتر" باشیم در میانه های راه ،
و هرگز ناامیدی به خود راه ندهیم ....
که ،
"افـطـار" تو نزدیک است ...
نـزدیـک تـر از آنچه تـصـور کنیمش ...
...
..
.