چقدر خوبه بي توقع بودن!
چقدر خوبه "حساس" نبودن!
چقدر خوبه به زشتي ها و نامهربوني ها با "مهربوني" پاسخ دادن.
چقدر خوبه گذشت و ايثار در هنگام بروز سوء تفاهم ...
چقدر خوبه به "ديگران" بيش از خود ارج نهادن.
چقدر خوبه ، چقدر خوبه ، چقدر خوبه ....
،
درسته که "خوبه" ، اما خيلي "سخته" ، خيلي ....
هر چند که شايد همين سخت بودنش هست که زيباش کرده ...

ديشب به سيل اشک ره خواب مي زدم
نقشي به ياد خط تو بر آب مي زدم
،
ابروي يار در نظر و خرقه سوخته
جامي به ياد گوشه محراب مي زدم
،
روي نگار در نظرم جلوه مي نمود
وز دور بوسه بر رخ مهتاب مي زدم
،
چشم به روي ساقي و گوشم به قول چنگ
فالي به چشم و گوش درين باب مي زدم
،
نقش خيال روي تو تا وقت صبحدم
بر کارگاه ديده ي بي خواب مي زدم
،
هر مرغ فکر کز سر شاخ سخن بجست
بازش ز طره ي تو به مضراب مي زدم
،
ساقي به صوت اين غزلم کاسه مي گرفت
مي گفتم اين سرود و مي ناب مي زدم
،
خوش بود حال حافظ و فال مراد و کام
بر نام عمرو دولت احباب مي زدم
،
خواجه حافظ شيرازي.

گاهي وقتها آدم احساس تنهايي ميکنه ، ...
ميون آدم هايي که فکر ميکرده "دوستش" هستن ...
ميون آدم هايي که يه زماني دوستشون داشته ،
بهشون اعتماد کرده ، باهاشون درد دل کرده ،
واسشون وقت گذاشته و ....
،
گاهي وقتها آدم احساس غربت ميکنه ...
احساس غربت و تنهايي ...
،
گاهي وقتها آدم دلش ميگيره ...
از اين روزگار و از اين مردم و از اين به اصطلاح! "دوستان" ...
،
نبايد دلگير شد و ناراحت از آدم هايي که "قدر شناس" نيستند ؟
،
...
انتظار و توقع خاصي وجود نداره !
يعني اصلا اسمش رو انتظار و توقع نميشه گذاشت!
قدرشناسي نه در حد انجام دادن کار خارق العاده ،
بلکه تنها در حد يه تشکر خشک و خالي و يه ريزه اهميت قائل شدن ،
اسمش توقع بيجاست ؟؟؟
،
...
نميدونم!
شايد هم اين جور باشه!
شايد هم ايراد از خودمه ، از خودم و از اين دل ...

چه زيباست "انتظار" ....
چه تلخست "انتظار" ....
چه بيهوده ست "انتظار" ....
چه سخت است "انتظار" ....
چه لذت بخش است "انتظار" ....
،
زيبا و تلخ و بيهوده و سخت و لذت بخش.
،
پس آيا بايد "منتظر" بود ؟

امروزه روز! ، پوچي و سردرگمي بر جوانان ،
(که يکيش خودم باشم!) ،
حاکم شده ....
يه جور پوچ گرايي و بيهودگي محض و سرگرداني .....
هدف ، گم شده و جاي خودش رو به فرعيات پوچ داده .....
يه حس بي اعتمادي شديد نسبت به بزرگترها ،
تو حس و وجود جوونها ( از مدتها قبل ) جوونه زده و ريشه کرده ....
به شکلي که حتي اگر ديدگاه و نگرش بزرگتري ،
درست و صحيح هم باشد و با عقل و منطق هم جور در بياد ،
باز جوونها پذيراي اون ديدگاه نيستند ....
جوونها به دنبال يه بهانه هستند براي ابراز مخالفت خودشون با بزرگترها
و از اون مهم تر براي ابراز مخالفت و حتي در مواردي نفرت ،
نسبت به سنتها و فرهنگهاي قديمي ....
پاي صحبت بزرگترها که مي شيني ،
جز گله و زاري و نگراني نسبت به آينده جوونها چيز ديگري نخواهي شنيد ....
اونها نگرانند ، نگران به بيراهه رفتن و به سنگ برخورد کردن جوونها
و نابود شدنشون ...
،
در مقابل جوونها معتقدند راه درست رو خودشون با عقل و منطق
و مشورت بين خودشون ، پيدا کردند و مي کنند ....
،
خلاصه وضعيت نا اميد کننده اي بر جوانان ما حاکم شده ...
وضعيتي که انتهاش چندان مشخص نيست ....

من از پشت شبهاي بي خاطره
من از پشت زندان غم آمدم
من از آرزوهاي دور و دراز
من از خواب چشمان نم آمدم
،
تو تعبير روياي ناديده اي
تو نوري ، که بر سايه تابيده اي
تو يک آسمان ، بخشش بي طلب
تو بر خاک ترديد ، باريده اي
،
تو يک خانه در کوچه زندگي
تو يک کوچه در شهر آزادگي
تو يک شهر در سرزمين حضور
تويي راز بودن به اين سادگي
،
مرا با نگاهت به رويا ببر
مرا تا تماشاي فردا ببر
دلم قطره اي بي تپش در سراب
مرا تا تکاپوي دريا ببر
.
براي شنيدن اين آهنگ و شعر زيبا اينجا را کليک کنيد.
خواننده : محمد اصفهاني
شعر از : افشين يداللهي