بدون شك نمي توان ايثار يك انسان را
در اوج تشنگي و نياز به آب (يا هر چيز ديگر) ،
ناديده گرفت ...
...
نه به خاطر آب و نه به خاطر تشنگي ،
كه اينها تنها نشانه هايي بيش نيستند ،
بلكه به خاطر هدفي والاتر ،
در آن لحظات طاقت فرسا و جانسوز ،
به خود نيانديشد و به ياد ديگران باشد ...
نه تنها "يادشان" ،
كه هستي خود را به خاطرشان به خطر بيندازد ....
...
سخت است ...
بايد قبول كرد كه فراتر از حد و توان ماست ،
اين از خودگذشتگي و اين ايثار ...
...
اي كاش وراي تمام ظواهر و كارهاي معمول اين روزها ،
تنها لحظه اي به اين ايثار مي انديشيديم
و راهي براي "ذره اي" آن گونه بودن در زندگي ،
جستجو مي كرديم ...
...
هر چند كه اگر چنين كرده بوديم ،
حالا وضعمان اين گونه نبود ...