شاید همین مبهم بودن آینده ،
و مه آلوده بودن اون باشه که
آدمی رو امیدوار میکنه ...
به ناامید نبودن ...
به زندگی ...
به زنده بودن ...
...
و شاید اگر نبود
این ابهام و مه آلودگی ، ...
زندگی دیگر ،
چندان جذابیتی نداشت ...
...
بی خبری از فردای نیامده ،
امروزی رو میسازه
سرشار از فکر و خیال و گمان و ...
...
و همینه که اون رو زیبا و قابل تحمل می کنه ...
حتی اگر ،
تمام فکرها و خیال ها ،
گمانی باطل بیش نباشد ...
...
..
.