هر چه داریم ، از توست ...
مگر میشود فراموش کرد آن دعاهای نزدیک سحر را ؟
مگر میشود نادیده گرفت آن حال و هوای باصفا و وصف ناشدنی را ،
در هنگامه ی برآورده شدن نیازها و خواست ها و آرزوها ...
مگر میشود از یاد برد آن لحظات دشوار را که ناگهان به یاریمان شتافته ای ...
مگر میشود چشم فرو بست بر لطف و کرم و رحمت بی انتهای تو ؟
مگر میشود تو را از یاد برد ؟
مگر میشود ... ؟
...
از تو خواستن و از تو طلب کردن و به تو پناه بردن ،
افتخار و سعادتی است بس بزرگ ،
که گاه گداری در میانه ی این زندگی شلوغ فراموشش می کنیم ...
ای کاش که این سعادت بزرگ را از ما نگیری ...
ای کاش که تا همیشه ، تو را داشته باشیم ...
که هر چه داشته ایم و داریم ،
جملگی ،
از توست ...
...
..
.