آدمي حتي به اميدي واهي نيز دل مي بندد ...
و همان اميد واهي ،
وادارش ميكند كه راه را ادامه دهد ،
و از حركت باز نايستد ...
.....
گويي درون آدمي را ، انرژي و نيرويي فوق العاده فرا مي گيرد ...
به خاطر همين نيروي نامرئي هم كه شده ،
بايد اميدوار بود ،
و از "احتمال" واهي بودن آن اميد نبايد ترسيد ....
....
..
.